آن روزهــــــــــــــا چه زیبــا بـود

                              زیبــایی ها چه سپیــــد بـود

                                                             و سپیـــدی ها چه روشـــن

آدم هـــا چه سـ ــاده بودنـد

                                 دل هـــا چه پاکـــــــــــــ

دلدادگــــی ها چه آســـان

                                                  و آرزوهــــا چه دســت یافتنــی بــود

دلتنگـــم ...

دلتنگــــــــ ِ زورق ِ چشــم هایی که

                                         تا کرانـــــــــه های ِ نگــاه پیــش می رفتنـــد

و همــان جا پشــت ِ رنگیــن کمـــان ِ رویـــاهـا خیــــــــــــ ــــــــــره می ماندنـــد

دلتنگــــــــــــــــــ ِ بوســه هـایی که

روی ِماهتـــاب پیشـانی می ماندنـد

                                               و هیــــچ گاه به لـب ها نمی رسیدنـــــد

دلتنگـــــــــــــــــــــــ ِ تـن هایی که

                                       چــون لالــه ها پـاک ماندنـــد

و لـذت ِ هـــم آغـــوشی را تا هنگامـــه ی ِ شـب ِ وصـال نمی چشیدنــد

دلتنگـــــــــــــــ ِ اَمیــالی که

                                پشــت ِ حجــابی از ایمـــــــــان سرکــــوب می شدنــد

دلتنگـــــــــــــ ِ مــردانی که

                                به جــای ِ عریــــانی تنـــت

                                حریــــــر ِ سپیــــد ِ عـــــــــــــروس تنــت می کردنــد

دلتنگـــــــــــــــ ِ زنــانی که

به جــای خالـــی کــردن جیـــب َت

                                 سکــه های ِ مهربـــانی را به پایــت می ریختنــــــد

دلتنــگ ِ روزهــایی که دیگـر با هیــچ رویــا و خیــالی تکـــرار نمی شونــد

خدایــا ... بزرگــا ... معبــودا ....!

                                            دلگیــــــــــــــ ــــــــــرم ....

 دنیـــایت را نمی خـــــــوام

                      دنیــایت پـُر از سیـــاهی ست

                                                          پـُر از پلیــــدی

پـُر از زشتــی

                 پـُر از خیانـــــــــت و نامـــــردی

                                              پـُر از بــی وفــــایی ست

پـُر از آدم هــایی که دیگــر ســ ــــــــــادگی را سـرمشــق ِ زندگیشــان نمی کننــد

اینجــا همــان جــایی ست که

آدم هــا سـلام ِشان بـــوی ِ هــوس می دهــد

                                                              نه بـــــــــوی ِ آشنــایی!!!

اینجــا همــان جــایی ست که

آدم هــا روی برگـــه ها متعهـــــــــــــد می شونــد

                                                           و شـب هنگــام ...

روی تختخـــواب ها با معشــــ ــ ــ ـــ ــــ ــ ـــوقه هاشان هـــم بستــر می شونــد

اینجـا عشـــق را بــاید در رختخــواب اثبــات کـرد

                                                       در یکــــ شـب هــم آغــوشی ...

به راستـی عشـــــق چیســت؟!

                                                عاشقـــــــــــی را

                    از کدامیــــن ســلام

از کدامیــــــن نگـــاه

                       از کدامیــن لبخنـــد می تــوان یافــت؟!

اینجــا بـرای ِ مـــن ی ِ که عشــــــ ــــــق را جــوری دیگر آموختـــــــــــــــــه ام

جهنــ ــ ـ ــم اسـت ...

                          جهنمـی سخـــت تـَر از جهنــم تــو

دلــــم گرفتــه از دنیــا

                 از آدم هـــایی که مــــردانگی و زنـــانگی را زیــر ســوال بردنـــد

از حقیقـــت های ِ تلخــی که

                                 پشــت ِ نقــاب ِ خــــــــ ــــــوبی ها پنهــان شـده انـد

از ایـن تنهـــایی ...

                        از دلــی که دیگــر نمی توانــم

                                                           به دسـت کســـی بسپـــارمَش

شـب آرزوهـــــا نزدیکــــــــــــــــ اسـت

و مــن مانــــــــده ام با کولـــه بـاری از آرزوهـــا

آرزوهــایی که سالهـــــــــ ــــــاست جـا خـوش کرده انـد در آسمــان ِ رویـــاهـایم

کدامشــان را بخـواهـم؟!

خدایـــا ...

                خستـــــــــــه ام .... خستـــه ...

                                                         می ترســم ...

ازعشـــق ... از وابستگــی ... از دلبستگــی

                                                      دیگــر مـرا با عشــــــــــق نسنـج

یــادت باشــد

مــن دیرگاهــــی ست که تـــاوان دلدادگـــی هایم را

                                               با قلـب ِ شکستـه ام داده ام

بیــا و ایـن شـب آرزویــی

                                  معجــــــــــــــــزه کـن

معجــزه ای از جنـــــــــــس بــاران

                                    که بشـــوید سیــــاهی ها را از دل ِ مـــردم شهــر

معجــزه ای از جنــس ِ رنگیــن کمــان پـس از بــاران

                                      تا بـــارقه های ِهفــت رنـگ َش بـَر مــن بتــابد

و آرام کنــم دل را از خستگـــی ها

و رهـــــــــ ــــــا کنـم خـود را از قیــد ِ وابستگــــی های ِ ایـن زمـــانه ی نامــرد

بیـــا ...

                                بیــا و معجــــزه کـن ...